آرنولد بنت: داستان نویس انگلیسی (1867،1931)

وی برای آنکه ثابت کند آب شهر پاریس از نظر بهداشتی کاملا سالم است، یک لیوان از آن را خورد و در اثر تیفوئید ناشی از آن مرد.

 

آلن پینکرتون: ( موسس آژانس کارآگاهی آمریکا 1819، 1884)

هنگام نرمش صبحگاهی به زمین خورد و زبانش لای دندان ماند و زخم شد و در اثر قانقاریای ناشی از این زخم درگذشت.

 

اسکندر کبیر: ( پادشاه مقدونی 356 ،323 ق.م )

به دنبال دو روز میگساری و عیاشی در اثر تب درگذشت.

 

الکساندر: ( پادشاه یونان 1920،1893)

یک میمون خانگی گازش گرفت و در اثر عفونت خون در گذشت.

 

تامس آت وی: ( نمایشنامه نویس انگلیسی 1652، 1685)

مرد فقیری بود. به دنبال روزها گرسنگی سرانجام یک سکه به دست آورد و با آن ، یک دست گوشت خرید و از شدت ولع ، همان لقمه دهان پرکن اول ، گلو گیرش شد و خفه اش کرد!

 

جیمز داگلاس ارل مورتون: ( 1525،1581)

بوسیله دستگاهی شبیه گیوتین که خودش آن را به اسکاتلندیان معرفی کرده بود، سر بریده شد.

 

رودولفونی یرو: ( ژنرال مکزیکی 1880، 1917 )

اسبش در شن روان گرفتار شد و سنگینی طلاهایی که به همراه داشت باعث فرو رفتن به درون ماسه و مرگش شد.

 

زئوکسیس: ( نقاش یونان قرن پنجم ق.م )

به تصویری که از یک ساحره پیر کشیده بود آنقدر خندید که یکی از رگ هایش پاره شد و مرد!

 

ژراردونرال: ( نویسنده فرانسوی 1885،180

با بند پیشبند، خود را از تیر چراغ برق خیابان ، حلق آویز کرد.

 

فالک فیتز وارن چهارم: ( بارون انگلیسی 1230، 1264)

در بازگشت از یک جنگل، اسبش در باتلاق افتاد و فالک که زره پوشیده بود، در درون زره اش خفه شد.

 

کلادیوس اول: ( امپراطور روم 54 ب م. 10 ق.م )

با یک پر آغشته به سم خفه شد!

 

هم? اینها نشون? اینه که مرگ همه جا درانتظار ما هست …

داخل خنده ، داخل آب ، خوردن و …

مرگ آدمو به یاد خیلی چیزا می ندازه پس میگم ، مرگ بهترین راه نجاته!