دلم گرفته از تکرار از روزهایی که بی هیچ شب شدند و شب هایی که در کوچه پس کوچه های صبح سر به خاک ساییدند دلم گرفته از ازدحام غریبه ها از او که نمی شنود از او که لحجه ی شیرین نگاه را هرگز نفهمید و دلم گرفته نه از نبودن او که از ماندن خود من از سایه ی بی قرار خود خسته ام

ساکنان دریا پس از مدتی صدای امواج را نمی شنوند عجب تلخ است قصه عادت...

کاش تنهایی را پشت دیوار جا می ذاشتم . کاش تنهایی ، شبها تنهایم می گذاشت ، صدای آمدنت سکوت را می شکست و مرا تازه می کرد . من باز متولد خواهم شد . لیلی ای بی مجنون کاش دستانت دستانم را می شناخت تا این چنین غریبانه پی مرهم نمی گشتم ، مرهمی برای زخمهای کهنه ی رازهای قلبم . راز هایی که با من در من متولد می شوند ، عشقی که پیدا در نهان است در من . راز هایی که با کسی نمی گویم جز مجنونی که برای لیلی بیابم . تنهایی مرا در چشمانم می شکند . کاش تنها نبودم

خیلی خوش و راحت و خاطر جمع اند و با یک انگشتر عقیق و یک جو ارتفاع محاسن و یک زیارت شاه عبدالعظیم و یک اطعام و چهار پول صدقه و چند صفحه قرائت مفاتیح خود را در اقیانوس علم الیقین احساس میکنند و در آغوش حورالعین !

و چنان خیالشان از عالم و آدم و دنیا و ‌آخرت و حساب و کتاب جمع است که گویی متولی پل صراطند و ملایک  بهشت از اطرافیان آقا به شمار می روند .

با مطالعه کتاب السماوالعالم تمام طبیعت و جهان مادی را از اولین لحظه خلقت تا قیامت مثل جیب لباسشان می شناسند .با مطالعه ناسخ التواریخ که همه تواریخ دیگر را نسخ کرده تاریخ بشریت را از آدم تا خاتم مثل آب خوردن می دانند و مجهولی ندارند. با مطالعه منازل الاخره از اولین قدم مرگ تا قیامت تمام آخرت را دقیق تر از یک جغرافیدان دنیا می شناسند و نقشه اش را وجب به وجب دارند و بالاخره با داشتن کتاب مفاتیح الجنان تمام کلیدهای درهای بهشت را به دست می اورند ویک آدم مگر دیگر چه می خواهد ؟

می بینید که احساس کوچکترین نیازی احتمال کمترین مجهولی تصور لحظه شکی در خود و فکر و عمل خود و سرنوشت خود ندارد .